Lieve Carlijn,
Vandaag, 17 juli 2015, is het een jaar geleden dat je samen met je ouders en broertje op vakantie zou gaan naar Maleisië. Helaas heb je de juiste bestemming nooit mogen bereiken. Je zou ondertussen al een jaartje ouder zijn, hoogstwaarschijnlijk over zijn gegaan naar 5 VWO, misschien wel wat centimeters zijn gegroeid en vast en zeker je PR's hebben aangescherpt.
Er zijn uiteraard heel veel dagen geweest waar je deel van uit had moeten maken. Ons laatste CD-kamp, de eerste indoorwedstrijden als B-junior, ons eerste trainingsweekend, de start van het outdoorseizoen, de verjaardagen waar je normaal ook had rond gehuppeld en uiteraard je eigen zestiende verjaardag. En natuurlijk nog veel meer dagen, waar het tof was geweest als jij ook aanwezig was.
Vandaag hebben we een zonnebloem in ontvangst mogen nemen van burgemeester Broertjes namens de GAC, een zonnebloem opgegroeid in de Oekraïne. Want dat is de plek waar een groot deel van het vliegtuig is terechtgekomen, een zonnebloemveld in het oosten van Oekraïne. En een zonnebloem is eigenlijk heel toepasselijk bij jou Lijn, want je straalde altijd. Je kan nu misschien zelf niet meer verder groeien en ontwikkelen, maar dat doet de zonnebloem dan namens jou. Het was fijn om samen met DJ, Joke, Jos, Fay, Lika, Linde en Stéphane dit gedaan te hebben, zo konden we ons verdriet een beetje samen delen. We hebben ons best gedaan de zonnebloem een zo mooi mogelijk plekje te geven. Als je tijd hebt Lijn, kan je wel even langskomen. De deuren zijn voor jou altijd open. We hebben de vrolijke zonnebloem geplant in een saaie zwarte bak met een mooi bordje ernaast dat in de aarde is gestoken: “Deze zonnebloem is opgegroeid in de Oekraïne. Ter nagedachtenis aan de ramp met de MH17 zal hij hier verder groeien en zich verspreiden.” Hij is te bewonderen bij de tribune. Als je het goed vindt, moet je Joke even bedanken, die heeft alles geregeld voor vandaag.
We missen je heel erg, elke dag opnieuw, al 365 dagen lang. Het is nog steeds niet te bevatten en zo oneerlijk en we herinneren jouw verschijning nog als de dag van gisteren. Je lach zit nog vers in ons geheugen en alle herinneringen samen koesteren we in ons hart. We zijn nog lang niet van plan om je te vergeten.
Verder willen we nog even zeggen dat we trots zijn hoe iedereen met deze vreselijke gebeurtenis omgaat. Er wordt niet raar opgekeken als iemand even een traantje weg moet pinken, en we praten met z'n allen over je alsof je gewoon ieder moment weer binnen kan sprinten. Samen herinneringen ophalen doet goed. We zijn een hechtere groep geworden, en we zijn iedereen dankbaar voor alle steun en het begrip. Het bandje om onze pols bewijst dat wel.
Tot snel kleintje,
Mauve Bos en Sterre Weber.