Vanwege de ijzel hadden we afgelopen zaterdag besloten om het eerste onderdeel, de 40 meter, over te slaan. Veiligheid voor alles. Toen ik namelijk om half acht naar buiten ging om de situatie in ogenschouw te nemen regende het ijsdruppels en was ik met 1 keer afzetten al aan de overkant van de straat. Mijn bus stond erbij als een kunstwerk van Cristo, netjes verpakt in een soort bubbeltjesplastic.
De dooi zat er voor het hele westen des lands aan te komen en even wachten zou andere notoire weggebruikers de tijd geven om de wegen voor ons op te warmen en het strooizout met het ijs te vermengen. De strategie was de juiste want toen we om kwart over tien wegreden, waren de binnenwegen goed begaanbaar en de snelweg de veiligste plek in het land om je op voort te bewegen. Niet glad en iedereen hield zich heel beheerst aan de adviessnelheid. Even voorbij Woerden gaven de borden zelfs geen enkele waarschuwing meer aan.
Eenmaal in de indoorhal van ARV Ilion bleek de 40 meter nog in volle gang en konden 4 van onze 6 GAC-ers toch nog meedoen. Spikes aan, even kort warming-uppen, een paar versnellinkjes en hop naar de start. Moet kunnen als je fit en fanatiek bent.
ARV Ilion is ambitieus, ze willen zoveel mogelijk atleten bedienen en onderdelen aanbieden. De hal is koud, vochtig en krap. Er ligt een 60 meter baan met nauwelijks uitloop, er zijn twee verspringbakken langs de zijkant gepropt en er slingeren hoog- en polshoogmatten en hordes rond. Laan 1 loopt uit in de verspringbak, laan 5 op een gat in de grond en de kogelwedstrijden volgen is geheel op eigen risico zo dicht zit het publiek op de sector. Officials, atleten, coaches en publiek lopen elkaar geregeld in de weg, maar op een of andere manier lukte het altijd om in een prettige sfeer alle onderdelen soepel en op tijd te laten verlopen en iedereen weer ongedeerd huiswaarts te laten keren.
Met af en toe een uitschieter is het vooral een erg fijne trainingswedstrijd om, voor de grote wedstrijden in Apeldoorn beginnen, te kijken waar we staan en waar we nog aan gaan werken.
De wedstrijd zaterdag was er 1 in een serie van drie dit weekend voor de BiCz. Vrijdag waren we in Utrecht en zondag in Amsterdam. Ach, je moet wat met je vrije tijd.
Diehard Skip liep de 60 vrijdag in 7,84 en 7,79, zaterdag in 7,77 en zondag in 7,71 en 7,69 waarmee onomstotelijk vaststaat wat we al wisten: Amsterdam heeft de snelste baan van de 3.
Dat ligt niet alleen aan de ondergrond, maar ook aan de sfeer en de atmosfeer. De Ookmeerhal is nu eenmaal prettiger toeven dan die andere twee. Straks in Apeldoorn -22 januari, Nationale C wedstrijd en 18 februari NK AB junioren-wordt het nog prettiger toeven en moet de bijkomende wedstrijdspanning voor extra honderdsten en extra centimeters gaan zorgen. We gaan het zien.
Dank aan allen voor weer een leuk atletiekweekend en speciale dank aan Marjo van der Laan (moeder van Bram) die zich niet heeft laten misleiden door code oranje en ook in code groen naar Zoetermeer is gereden.
Stéphane
