Waarom is in de winter rennen door de duinen met sneeuw om je heen zo’n mooi en tegelijk rustgevend. Zou het een gemis kunnen zijn van achtergrond geluiden van rijdende auto’s op een snelweg, of het niet bereikbaar willen zijn tijdens je race. De appjes en overbodig nieuws van ver weg gelegen landen over mogelijk belangrijke thuis of wereldzaken kunnen echt wel even wachten. Het om je heen kijken en genieten van de prachtige Nederlandse vergezichten dat heeft de 1e prioriteit, zeker als je dat tijdens het rennen kan doen.
Lang geleden in november ingeschreven met alle goede bedoelingen van regelmatige duurtrainingen in de aanloop ervoor, om maar zo goed mogelijk voor de dag te komen met al die andere 26999 deelnemers, die toch wel sneller kunnen zijn….want je zal maar laatste worden. Met wat fysieke ongemakken en minimale training toch naar de start gekomen, zaken waren goed geregeld en de bekende speakers waren weer present wat een beetje thuiskomen is. Het hele parcours was sneeuwvrij gemaakt de dag ervoor, hulde voor alle vrijwilligers die daar meegeholpen hadden. Met een 3 graden en een beetje wind echt een Hollandse winterdag. Geen gedoe met het bereiken van de startvakken van de sporthal en de versmalling vlak voor de start werkt prima, je kan direct op tempo weg vanaf de 1e meter een idee voor de Cityrun in april. Grappig is dat je toch altijd weer de bekende GAC-ers ziet meedoen.
Na het startschot op een lekker tempo weggegaan voor het korte rondje door Schoorl zelf alvorens de duinen in te gaan. Na de 1e 6 km waren de benen prima en het tempo regelmatig. Rond het 10km punt was er een sponsor boog ingestort door falende techniek, gelukkig hielden een 10 tal personen deze omhoog terwijl McGyver het probleem aan het oplossen was. Naast het genieten van de natuur stonden er elke 5km een kleien leger vrijwilligers te kou kleumen bij de drankposten met bekertjes water, bananen etc. Hete chocolademelk met rum konden ze zelf wel gebruiken, maar ze staan er maar toch. Rond de 12km ging het glooiende parcours toch zijn tol eisen, wat vervelende pijntjes die soepel bergbeklimmen niet meer mogelijk maakte. Maar opgeven is ook geen optie want moet je nog 9km terug wandelen en lachen al die andere GAC’er je uit die wel de finish halen. Dus toch doorgelopen met wat ongemakken in een acceptabel tempo en ruim gefinished voor de laatste loper. Na het uitlezen van het loophorloge bleek dat het gemiddelde tempo gedurende de hele loop stabiel was, prima dus.
Een leuke optie die de organisatie gaf was een aftermovie op de website en de mogelijkheid dat je je actie foto kan aanschaffen. Beide leuk maar de herinnering aan het rennen door de duinen tussen de verse sneeuw doet die zaken overbodig worden voor mijn persoonlijk, zelfs de gelopen tijd maakt weinig meer uit.