Dertien podiumplaatsen en een clubrecord bij internationale indoor in Dortmund
Zo, het zit erop. Met deze aller-aller-allerlaatste indoorwedstrijd in een drukbezette Dortmunder Körnig Halle sluiten we het indoorseizoen na een bewogen winter dan toch eindelijk en echt af.
Dertien podiumplaatsen afgelopen zondag tegen Duitsers, Belgen en Nederlanders die bereid zijn 3 tot 4 uur te reizen voor hun sport zegt natuurlijk niet zoveel. Het ligt er maar net aan hoe goed die collega-Nederlanders, Belgen en Duitsers zijn. Elf outdoor pr’s en een clubrecord (Eline op de 400 m) zegt natuurlijk meer.
Het respectabele aantal van 107 pr’s (meer nog als je indoor pr’s meetelt) in de afgelopen 3 maanden indoorseizoen van de BiCz-crew zegt natuurlijk nog veel meer. En het zijn vaak ook niet zo maar wat marginale verbeteringen, hè. De ene met halve en hele secondes, de andere met halve en hele meters. Of de 10 clubrecords (het dubbele als je het verbeteren van het eigen clubrecord meetelt). Of… en nu volgt er een hele lijst met topprestaties en mijlpalen waarover u in de afgelopen maanden uitgebreid op de GAC-site hebt kunnen lezen… Of de top 25 klassering van Kato in de IAAF Worldranking U18 op de 60 m horden. Van een 9,38 pr begin dit seizoen naar 8,56; dat zegt nogal wat.
Hoe doet die BiCz-crew dat toch, zo tussen school, studie, werk en familie-slash-vrienden door? Dwars door opbouw, kou en vakanties heen? Drillen we ze? Dwingen we ze? Druggen we ze? Welnee, daar is helemaal geen tijd of geld voor. Een schoolreisje hier, een skivakantietje daar, dan weer een toetsweekje, een tentamentje of een onfortuinlijke inroostering bij de plaatselijke horecaondernemer die de eigen portemonnee belangrijker vindt dan het sportieve welzijn van zijn personeel. Dus wat? Mwah, simpel eigenlijk: met effectief trainen en een hoop talent, ambitie en gezelligheid.
En natuurlijk halen we ook wel eens doelen niet. Dat is ook best lastig als je die doelen steeds maar weer opschuift. Eline wilde zondag zo graag onder de 60 seconden op de 400 m en dan is 60,06 echt gewoon zwaar teleurstellend; ondanks een tweetiende pr en clubrecord. Kato had maar wat graag ook op vrouwenhoogte bij de horden in de 8 gelopen, maar dat is nog best een opgave, zeker als je na de eerste horde al helemaal alleen loopt. Waar haal je die extra bite dan vandaan? En Boris vroeg zich vertwijfeld af waarom 6 meter ver op training een eitje is en hij op de wedstrijd niet verder kwam dan 5,81, terwijl Yarán met speels gemak 6,42 sprong en Olaf, toch 3 jaar jonger, maar vlak achter hem zat. Shit happens, weet je. No biggie.
Want dan zijn er ook weer lichtpuntjes na een reis van 3 in plaats van 2 uur omdat Borussia Dortmund besluit thuis te spelen tegen een ongeïnspireerd Hannover dat voorspelbaar met 1-0 verliest. Zo vindt Justine beetje bij beetje haar bounce terug die ze ergens bij de clubkampioenschappen was kwijtgeraakt, is Gabriël op de 200 m eindelijk weer sneller dan Skip en loopt Skip fenomenaal onder de 53 op zijn nieuwe speeltje de 400. “Ik ga nooit, hoor je me, nooit een 400 m doen,” waren de letterlijke en herhaalde woorden van Skip begin september 2017.
Sinds een zeer soepele 50 mh in december in 8,37 zit Sterre (Weber, we hebben ook een Renner) al een tijdje een beetje te pierlewaaien op hetzelfde onderdeel maar dan 10 meter en 1 horde langer. Steeds zo rond de 10 seconden en je hoeft echt geen wiskundig talent te zijn om te berekenen dat je geen 1,6 seconden hoeft te doen over die laatste 10 meter. Het lijkt net of de horden bij de 60 mh allemaal steeds ietsie hoger en verder weg worden gezet dan op de 50 mh. Heel apart. In de Dortmundse megahal -en haar allerlaatste mogelijkheid op een fijne indoortijd als junior- ging het eindelijk weer lekker soepel: 9,88. Nice. Oké, een klein tikkie op 2, maar dat was de spanning. Dat was een zenuwtikkie.
Ondertussen kijk ik met onverhulde jaloezie -ongeveer zoals die andere trainers naar onze atleten keken- mijn ogen uit naar alle goodies die deze Duitse indoorhal te bieden heeft: echt tartan op de rondbaan (wel een beetje zompig na Apeldoorn), een losliggende sprintbaan, een apart gedeelte voor ver, een apart gedeelte voor kogel, uitschuifbare tribunes, heuse Urkundes voor de top 3 en nog zo wat van die fijnigheden. En dan vraag ik me onwillekeurig af: “Waarom kan dat bij ons niet? Zijn die Duitsers dan echt zoveel beter en rijker dan wij?”
Afgelopen zondag in ieder geval even niet.
Met het sluiten van het indoorseizoen opent zich automatisch het outdoorseizoen. Zaterdag al, met een trainingswedstrijdje bij Pijnenburg en tweede paasdag in Amersfoort. Zo’n zin in.
Stéphane
Vanwege een intern conflict met mijn telefoon, alleen 2 foto’s van de hal.
Post scriptum
We hebben de Urkundes gelijk op Marktplaats.nl gezet en lopen inmiddels binnen. Dat is fijn want de club heeft flink het mes gezet in de NK-deelnamevergoedingen dus ons wedstrijdfonds kan wel een buffertje gebruiken voor de zomer.