De oranjebruine beukenblaadjes dwarrelen naar beneden. Het lijkt haast of ze bewegen op de orgelmuziek die binnen klinkt. Het allermooiste uitvaart-uitzicht heb je vanuit de Aula van Crematorium Den en Rust in Bilthoven. Over de houten kist heen kijk je door een grote raampartij een prachtige herfstlaan in. Binnen ruim honderd mensen met een hoog GAC-gehalte. En terecht, want we nemen afscheid van Kees van Giezen en proberen zijn weduwe Joke een hart onder de riem te steken.
Iedereen die wel eens op de baan traint kent Kees, maar bij dit afscheid hoor je toch nog onverwachte kanten. Zijn liefde voor orgels en orgelmuziek bijvoorbeeld was nieuw voor mij. Chris van de Kamp vertelt over het belang dat zijn vriend hechtte aan natuur en milieu- vandaar de ruwhouten kist. Namens het GAC-bestuur spreekt Bert List, die benadrukt dat het aantal reacties op het overlijden van onze polsstokcoryfee ongekend is. Kijk nog maar eens naar het bericht op deze website. Met al die superlatieven: “icoon, markant, grote vriend, uitzonderlijk atleet, voorbeeld, loftrompet, super-GAC-er, inspiratiebron….”
Brigitte van de Kamp –als atletiekdochter– gaf aan het eind van de plechtigheid Kees de hommage die hij verdiende. Ze sprak met liefde én humor over de man die haar liet polsstokspringen en inspireerde. Afsluitend kregen we nog een video met mooie oude zwartwitfoto’s en gelukkig ook nog een springende Kees. Je gaat nooit voor je lol naar een crematie, maar hier kwam je merkwaardigerwijs vrolijk van thuis. We gaan Kees van Giezen zeer missen, maar wat was het mooi om op deze zaterdag zó afscheid van hem te nemen.
Ik zie die beukenblaadjes nog bewegen op zijn favoriete muziek en ben er haast van overtuigd dat orgelliefhebber en natuurman Kees daar zelf de hand in had. Dag Kees!
Joost Huijsing