In 1996 was het mijn derde en Boston's honderdste. Zeventien jaar lang heb ik gedacht dat die jubileum-editie van de Boston Marathon altijd de meest gedenkwaardige zou blijven. De oudste marathon ter wereld vierde het eeuwfeest en daar was ik bij! Samen overigens met Rob en Fieke de Koning en André Peer. En nog een slordige 38.000 runners.
Die finishlijn middenin de stad, op Boylston Street. Een mooi eind na de start in het stadje Hopkinton, en dan via Heartbreak Hill 42 kilometer naar de Atlantische kust. Nooit eerder renden er zovelen over het relatief smalle parcours. De foto's zitten ergens in een album verstopt, maar natuurlijk pak ik dat vandaag uit de kast. Want op diezelfde finishlijn kwamen gisteren twee uur na de winnaar nog veel hardlopers binnen. Dan klinken er twee enorme dreunen. Dat hoort niet, de kanonnen worden afgeschoten bij de start, niet bij de finish.
Doden en gewonden. Bloed en paniek. Sirenes en ambulances. Ongeloof.
Welke gek maakt van een sportfeest een kerkhof?
Echt, het maakt me niet uit of de dader een Amerikaanse veteraan was, of een islamitische fundamentalist. Newtown en Alphen aan de Rijn zijn overal. De waanzin om onschuldige mensen te raken en liefst zoveel mogelijk. Dat maakt me kwaad en ook onzeker.
De organisatoren van de Londonse marathon, komend weekend, hebben meteen gereageerd. Alle mogelijke maatregelen zijn genomen, de regels aangescherpt. Leuke evenementen worden minder leuk als er op elke straathoek een gewapende agent moet staan. En sluipschutters van de politie op de daken.
En hoe is het in bij ons?
De City Run is geen top tien marathon.
Hilversum geen Boston. Noch London.
De Groest geen Boylston Street.
Maar wel een groot sport evenement met bijna tienduizend lopers.
Moeten wij ons dan zorgen maken, honderden politiemensen inzetten plus speurhonden bij start en finish?
Angst, zo zegt het spreekwoord, is een slechte raadgever, dus laten we ons niet bang maken. Misschien moet je wel juist gaan meelopen en juist als toeschouwer aanwezig zijn om je solidariteit met de slachtoffers van Boston te tonen. Als loper heb ik na allerlei blessures in de City Run niks te zoeken, maar je ziet me langs het parcours.
Joost Huijsing