Nee, dit is geen blog, maar een column. Het verschil is dat mijn column niet op deze website wordt gepubliceerd, maar in het GAC-Magazine. Mijn meest recente in dat prachtblad gaat over Para- en andere Lympics en daar wil Sam de Vor op reageren. Dus schrijft hij aan de webmaster dat hij die reactie op de website wil. Dat is een beetje raar als je in het ene medium gaat reageren op een ander medium, maar omdat ik reacties toejuich, is er in overleg besloten de column eenmalig ook op de site te zetten. Maar waar dan? Het is geen nieuws, het is geen wedstrijd, het is geen uitslag, het is geen training. En eigenlijk ook geen blog, maar we willen het toch ergens plaatsen. Dan maar hier. Maar je bent gewaarschuwd: het is geen blog. Het is de column uit GAC-Magazine 5 van september 2013.
Atleten met mogelijkheden
Het is reuze makkelijk om veel (boze) reacties te krijgen op een column: behandel godsdienst, koningshuis, tweede wereldoorlog of gehandicapten. Dus nam ik me voor daar echt nooit over te schrijven. Maar goede voornemens worden wel vaker vergeten. Op 10 januari roken er weer evenveel mensen als op 31 december.
Tijdens de zonovergoten Arena Games 2013 zagen we wheelers en bladerunners. Zelf stond ik vol bewondering naast de zandbak te kijken naar verspringsters met 1 of 2 benen. De tweebenigen sprongen meters verder dan de vrouwen met één gewoon en één kunstbeen.
Oscar Pistorius heeft bewezen dat je met twee kunstblades ongelooflijk hard kan rennen: op de Spelen van London haalde hij de halve finale en hoorde tot de beste 16 vierhondermeter lopers op aarde. Knap als je beide benen onder de knie zijn geamputeerd. Maar is het ook eerlijk? Er is al veel gespeculeerd of je met die kunststof springveren geen voordeel hebt ten opzichte van sporters die zich moeten behelpen met benen van botten, pezen en spieren. Die kapot kunnen. Kunstbenen zijn beter óf slechter dan exemplaren van vlees en bloed. De kans dat ze precies even goed zijn is nul. Dus is er onterecht voordeel en dat moet je bij sport eigenlijk niet willen.
Pistorius mag, zo lang hij niet voor moord de gevangenis in gaat, meedoen aan de Spelen voor gehandicapten, de Paralympics. Het is niet eerlijk om dan ook nog naar de ‘gewone’ Olympische Spelen te mogen. Óf je bent Para óf je bent O – van twee walletjes eten mag niet. Anders wil ik als slechtziende (myopie! min twee! zie foto) meedoen met de Paralympics in Rio 2016.
Nog even gauw twee zijpaadjes:
1. Mensen met handicaps moeten vooral heel veel sporten, alleen niet in dezelfde race als validen. Waarbij wheelen volgens mij eerder onderdeel moet zijn van wielrennen dan van atletiek.
2. Het spijt me als ik op iemands gewone of kunsttenen ben gaan staan door te schrijven over gehandicapten. Het moderne woordgebruik “mensen met mogelijkheden” krijg ik niet uit de pen. Dan moet ik denken aan de ex-collega die altijd zei dat zijn zoon geen syndroom van Down had, maar gewoon mongool was. Van verhullend taalgebruik wordt niemand beter.
Joost Huijsing