Veel van ons verdienen hun brood met breinwerk of vullen hun vrije tijd met puzzels, het schrijven van memoires of computerspelletjes. En ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik word hongerig van al dat denkwerk. Nu kost een stevig potje denken wel meer energie dan een uurtje omroep MAX, het is niets vergeleken bij het omspitten van je tuin. Er lijkt geen goede aanleiding te zijn om hongerig te worden van een hersenkraker. Toch is het zo. Volgens wetenschappers werkt dat als volgt: Je brein is de baas. En als de baas denkt zich flink te hebben ingespannen, moet er gegeten worden. Iets technischer: Je hersenen worden gevoed met glucose, glycogeen of lactaat. De voorraad van die stoffen in de hersenen is maar klein. Een stevige pot schaken, doet de voorraad zakken en moet worden aangevuld voordat het te laat is. Een mens met een brein zonder voedsel doet het niet meer en kan ook niet meer bijtanken. Het is dus niet onlogisch dat de denkende hersenen bij het minste of geringste aan de bel trekken: honger!
Honger doet eten en dat maakt de harddenkende mens dik. Daar hebben gelukkig een stel Amerikaanse wetenschappers wat op bedacht. Door een korte stevige intervaltraining na het denken en voor het eten te doen, wordt de eetlust onderdrukt en slaat de positieve energiebalans als gevolg van het denken om in een negatieve energiebalans. (Ik vraag me nu ineens af of bidden voor het eten ook hongerig maakt en of dat Bartje deed weigeren om voor bruine bonen te bidden.) Nu zult u zeggen: “da’s nogal logisch want die training kost ook energie en dat compenseert voor de extra consumptie door het denkwerkgerelateerde hongergevoel.” Het blijkt echter dat er ook echt minder gegeten wordt.
En dat laatste is de basis voor mijn nieuwste boek “Het revolutionaire denkendeloperdieet – lopen vóór de kost”.
Siebe Turksma