Gisteren heeft GAC afscheid genomen van Carlijn. In ons eigen clubhuis, in onze eigen kantine met onze eigen mensen en enkele nabestaanden van Carlijn die anoniem in ons gezelschap wilden opgaan. Geen afgevaardigden van de gemeente, geen burgemeester, geen pers. Zo wilden trainers, trainingsmaatjes, vrienden en familie het. Zo wilden wij het.
Het was een waardig, intiem, verdrietig en onvergetelijk uur. Veel indruk maakten de beelden van Carlijn. Het enthousiasme en de vrolijkheid spetterde van het scherm. Ook de gedrevenheid tijdens de beoefening van haar favoriete sportonderdeel: de meerkamp. Het waren niet alleen foto’s van haar GAC leven, ook samen met broertjes, ouders, vriendinnen op vele verschillende plekken. De reden van ons bijeenzijn gisterenavond was intens verdrietig. Toch glinsterde door alle tranen van de aanwezigen het sprankelende vrolijke vlammetje van Carlijn.
(De twee fotoseries die deze avond zijn vertoond staan onderaan deze tekst)
Er zijn door verschillende sprekers mooie zinnen uitgesproken, vooral de woorden van haar trainer Stéphane zullen nog lang naklinken in mijn hoofd. Ze zijn niet na te schrijven, niet na te zeggen. Alleen Stéphane kan dat zo. Op zijn manier, opgedragen aan zijn jonge atlete.
Het was voor mij een emotionele start als voorzitter bij GAC. Maar wel een heel bijzondere. Ik hoop dat Carlijn vanaf een wolk heeft meegekeken.
Ik wil iedereen die heeft meegeholpen aan dit onvergetelijke uur heel hartelijk bedanken. GAC is een club om trots op te zijn.
Warme groet, Paul