“Een Interland? Zo, dat klinkt stoer”. En dat is het ook.Sinds jaar en dag organiseert Nederland samen met Vlaanderen en de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen topwedstrijden, indoor en outdoor, voor jeugd onder 17 jaar. De ene keer in Duitsland, dan in België en afgelopen weekend in de gerenoveerde indoorhal van ARV Ilion in Zoetermeer.
Elk land (deelland, deelstaat) nodigt per onderdeel zijn 2 beste jongens en meisjes C2/B1 junioren uit om samen, in vriendschappelijke sfeer, de strijd aan te gaan.
Op deze leeftijd zijn er nog geen atleten die zich te goed voelen om hun trainingsplanning voor deze wedstrijd aan te passen of op hoogtestage zitten en afzeggen. Het niveau is daardoor hoog en dat levert mooie wedstrijden op met atleten die elkaar naar de best mogelijke prestaties stimuleren en uitdagen. Want hoe vriendschappelijk ook: een Duitser wil je altijd verslaan en van een Belg wil je nooit verliezen. Zo simpel is het.
De nummers 1 krijgen 6 punten, de nummers 6 krijgen 1 punten en aan het eind van de dag wordt het klassement opgemaakt. Omdat 6 atleten per onderdeel wat weinig is, is de wedstrijd beperkt opengesteld voor vrije inschrijving. Deze inschrijvers melden zich sporadisch in de top 6 –en worden dan gelijk door bondscoach Marjan Olyslager (nog steeds Nederlands Recordhoudster op de 60 horden, uit 1989) in een notitieboekje bijgeschreven- maar doen niet mee voor het klassement.
Eline – u weet wel- kwam voor Nederland (en de GAC, jawel, we waren er ook) uit op het onderdeel hinkstapsprong. Ze had haar uitnodiging gekregen na haar 11,09 m tijdens het NK Indoor Junioren in februari waar ze 4e werd en net naast de prijzen greep, maar wel de beste B1 juniore van het land was. En natuurlijk -ze is eigenlijk in training voor de 400 m aanstaande zondag in Dortmund- zegt ze ook niet: “Nee, sorry, het past niet zo goed in het schema”, en stiefelen we op deze verrassende warme en zonnige zaterdag naar Zoetermeer. Net zo’n tussendoor-uitje als naar Vught eerder dit jaar.
In een hip fluorescerend oranje topje en op een krappe aanloop –haar marker wordt tot tweemaal toe door schuifelend publiek weggetikt – die maar net lang genoeg is voor haar 18-pas springt ze steady naar een toch behoorlijk bouncy 10,96 meter en een derde plaats, een tienervoetje verwijderd van goud.
Heftig balen natuurlijk want geen pr, geen clubrecord en verslagen door België (niet door Duitsland, oef), maar wel 4 punten binnen voor volk en vaderland en daarmee haar steentje bijdragend aan goud voor TeamNL in het eindklassement.
Graag had Eline dit indoorseizoen afgesloten met een afstand iets dichter in de buurt van het outdoor clubrecord van Brenda Baar dat op 11,55 staat, maar er is nog tijd. Je bent immers nog steeds slechts B1. Huh wat, wat zeg ik nu? Leef ik in de toekomst? Sorry, my bad, schrap dat. Stay bouncy.
Een trotse trainer, Stéphane