Weer of geen weer, we zijn goden” of iets van die strekking schreef Thijs Mijnhout nog een week geleden, refererend aan het trainen op de baan de gehele winter door en het vroeg in het seizoen al wedstrijden doen, 'come rain or shine'. Maar ook goden zijn het wel eens zat en we zijn de weergoden inmiddels meer dan behoorlijk zat.
Was het vrijdag 21 graden puffend op school, in de tuin, op een terrasje; staan we de volgende dag potnondedju wéér in de bittere kou, stromende regen en straffe wind te rennen, springen, gooien, duiken, vallen, opstaan en weer door te gaan, nu in Amersfoort bij het 1e Gooi en Eemlandcircuit.
Hadden we van tevoren visioenen van lekker lui languit liggend in het lage gras, loom luisterend naar de lavende stem van de microfonist of er ergens al actie diende te worden ondernomen.
Visioenen van twee keer rekken, twee keer strekken en twee keer de knie optrekken om warm te worden. Visioenen van neusprikkelend prik, ijskoude ijsjes en misplaatste broodjes kroket ter beloning van resonerende resultaten, uitmuntende uitslagen en prachtige prestaties.
Staan we daar met onze visioenen, ons als verzopen oenen met het weer te verzoenen en ons ding te doen in doorweekt tenue, zompige schoenen en overstromende goten. Je hele vrije dag naar de…
Eén schrale troost: de kantine had toch geen kroketten gehad.
Stéphane