Een paar trainingen geleden liep ik samen met een hardloopmaatje, die net als ik tot de categorie ‘Krasse Knarren’ hoort. Dat is trouwens een groeimarkt bij GAC, dus geen kwaad woord over AOW, pensionado of grijze haren.
We raakten ergens tussen Wolfsdreuvik en Paleis Soestdijk de weg kwijt, want we waren in een serieus gesprek verzeild geraakt. Wat je al niet meemaakt tijdens het rennen. Het ging over hartaanvallen en reanimaties. Nou hebben we in de club daar de afgelopen jaren een paar keer mee te maken gehad, met als hoogtepunt een loper die door een paar helden in leven is gehouden. Ze reanimeerden tot de ambulance kwam. Maar wil iedereen wel gereanimeerd worden? Dat was voor ons de vraag.
Stel: je bent zestig- of zeventig-plusser. Misschien wel hartpatiënt – en je vraagt je af hoe het zal zijn als je rikketik het af laat weten tijdens de training in het bos. Goede kans dat er beschadigingen optreden die de kwaliteit van je leven zullen verminderen. Wil je eigenlijk wel dat er kostte wat kost gereanimeerd wordt? Maatje en ik twijfelden. Een minuutje reanimeren vonden we prima. Maar hoe lang moeten de hulpverleners doorgaan?
Het is fantastisch dat de meeste looptrainers van deze club een cursus hebben gevolgd en nu weten wat ze moeten doen als een hart stil staat tijdens de training. Technisch klopt het. Maarrrrr…. weten we echt of iedereen gereanimeerd wíl worden?
Het is niet iets waar je vaak stil bij staat (hardlopers staan zowiezo niet graag stil), maar misschien is het verstandig om over essentiële zaken-des-levens wat langer na te denken. Je kan tegenwoordig rode armbandjes kopen die aangeven dat je niet gereanimeerd wil worden. En waarschijnlijk bestaan er ook halsbandjes die uitdrukkelijk oproepen om wél alles in het werk te stellen om de patiënt te redden.
Joost Huijsing
* Volgens de woordenboekenmakers van Van Dale moet het zijn hartenkreet, met een tussen-N. Het Stijlboek van NRC bezuinigt op die n. Dan mag je zelf kiezen, vind ik. En zonder N ziet het er mooier uit. Voor mij is het een hartekreet.