Als je een spoorwegovergang ontwerpt, moet je aantonen dat de kans op een ongeval heel erg klein is. Zodra er een kans is op menselijk letsel zijn er Europese veiligheidsnormen die gevolgd moeten worden. In 2012 waren er 48 aanrijdingen op overwegen. Helemaal veilig krijg je het niet.
In 2012 waren er naar schatting 610.000 hardloopblessures, waarvan 190.000 medisch behandeld werden, waaronder 2100 behandelingen op de spoedeisende hulp. We hebben geen Europese normen voor veilig hardlopen.
Kunnen we er wat aan doen?
De meeste hardloopblessures zijn overbelastingsblessures. Ze komen sluipend en zijn het gevolg van langdurig net iets teveel van het lichaam te vragen. Dat teveel vragen is grofweg het resultaat van kilometers, snelheid, lichamelijke en mentale toestand, het gebruikte materiaal, de loopomgeving en de manier van lopen. Al deze factoren zijn te beïnvloeden.
Wat kan een atletiekvereniging doen?
Laten we eerst eens naar de kilometers kijken. Als je weet dat veel kilometers de kans op blessures aanmerkelijk verhoogt, mag je dan wel een marathonclinic aanbieden? Moet je überhaupt in je trainingen lange stukken lopen? Mag je trots zijn op atleten die succesvol in ultralopen optreden?
Andersom, zou het niet goed zijn wanneer we bij de loopsport een cultuur hadden van genoeg is genoeg?
De manier van lopen heeft ook een flinke invloed op het ontstaan van blessures. Het onderkennen van een ongunstige techniek vereist echter veel kennis en ervaring. Het aanleren van een betere techniek vereist naast kennis en kunde van de trainer ook een sterk commitment van de loper. Voelen we ons verplicht om al onze trainers op het nodige niveau te brengen en te houden om veilig aan looptechniek te werken? Moeten we de kwaliteit van de trainers toetsen?
En dan onze wedstrijdlopers? Om grensverleggend te presteren, moet je je grenzen verkennen. En dan ga je wel eens een grens over… Tevreden zijn met een vierde plaats?