Skip to content
  • Blog

Ruim tien jaar geleden hoorde ik dat er bij GAC een tweede nordicwalkingroep bijgekomen was. Ik meldde mij voor een proeftraining bij de snelste groep. Die groep werd getraind door Herman Hendriksen (in het midden op de foto) die mij meteen vertelde dat ze wel heel erg hard liepen en dat ik goed moest kunnen nordic walken om mee te kunnen. Dat bleek geen bezwaar, sterker nog, ik kreeg al gauw de vraag om wat van de techniekoefeningen die ik elders geleerd had, met de groep door te nemen.

Zo ontstond er een bijzondere samenwerking tussen Herman en mij: Herman kende de mooiste routes, maar na een stukje inlopen mocht ik eerst de warming-up doen en aan de techniek van de deelnemers schaven. Herman was eerder ook hardlooptrainer geweest en kende de bossen rond Hilversum op zijn duimpje. We liepen elke keer weer een andere route en hij wist ook precies welke paden geschikt zijn voor nordiccers en welke minder. Toch waren we elke keer op tijd terug, dat wil zeggen natuurlijk wel als laatste groep. Dat waren we ten slotte aan onze stand verplicht!
Nordic walking groeide snel en we kregen er een derde groep bij. Herman en ik bleven training geven aan de snelste groep. Herman ging wel steeds vaker weekendjes weg of op vakantie met zijn vrouw, voor wie hij nu eindelijk tijd had na een druk leven. Ik nam dus steeds vaker de hele training voor mijn rekening.

Op een dag overhandigde Herman mij plechtig zijn fluitje en zei dat ik voortaan maar altijd de training moest geven. Alleen in mijn vakanties wilde hij me nog wel vervangen. Ik begreep dat dit een belangrijk gebaar voor hem was. Het fluitje gebruik ik nu nog steeds.

Soms kreeg ik het gevoel dat Herman de weg letterlijk een beetje kwijt was. De groep bevestigde dat na mijn vakantie, toen hij de training van mij overnam en veel te ver weg ging. Daarna was er een periode waarin hij steeds vaker struikelde en viel. Elke keer schrok ik me weer rot, maar het liep steeds goed af, op een enkele schaafwond na.
Herman begon minder vaak te komen. Er kwam nog een nordicgroep bij en Herman kon de snelste groep niet meer bijhouden. Die vaststelling was heel moeilijk voor hem.

Nadat hij weer een tijdje niet geweest was, kreeg ik een mailtje van zijn dochter. Ze vertelde dat het inderdaad niet goed ging met Herman, maar dat hij zo graag nog een keer zou willen koffiedrinken met de nordiccers uit zijn groep. We spraken een zaterdagochtend na de training in het clubhuis af en gelukkig waren er heel veel leden, ook uit zijn vroegere hardlopersgroep, die bleven koffiedrinken of hem in elk geval een hand kwamen geven. Herman zat te stralen en ook voor zijn vrouw en dochter, die erbij waren, was het hartverwarmend om te zien dat Herman een geliefd trainer was geweest.

Daarna werd het stil. E-mail kwam onbestelbaar terug van de postmaster en nadat Herman en zijn vrouw kennelijk naar een instelling waren verhuisd, had ik ook geen huisadres meer.
Nu hing er na mijn vakantie een kaartje op het prikbord in de gang van het clubhuis dat Herman op 15 februari overleden is. De begrafenis heeft in besloten kring plaatsgevonden. Herman is 85 jaar geworden.

Liene Malsch

Back To Top