In een postolympisch jaar is het soms zoeken naar piekmomenten. Gelukkig waren er dit jaar de wereldkampioenschappen in Moskou. Geen onaardige wedstrijd, een degelijk niveau, maar het echte werk vond pas plaats op 27 september, bij de (tweede) sprintwedstrijd op GAC.
Mede mogelijk gemaakt door een leger aan vrijwilligers kon de strijd plaatsvinden. Ouders, trainers, broertjes, zusjes en overige aanverwanten hadden de weg naar het strijdtoneel in groten getale gevonden om de hoofdrolspelers te kunnen aanschouwen. Deze hoofdrolspelers; een hoop C/D-junioren, drie B-junioren en twee verdwaalde trainers, zouden vanavond over sprintafstanden van 40, 80, 150 en 300 meter tonen waar ze toe in staat zijn. En dat was indrukwekkend. Voor wie de woordenboekdefinitie van ‘snelheid’ nog niet kende, werd deze veelvuldig uitgebeeld.
Een grote hoeveelheid startschoten, adrenaline, blijdschap en teleurstellingen later, terwijl de historische tribune nog na kraakte onder de ervaren massa van het massaal toegestroomde publiek, finishte ook de laatste serie kinderen. Ondertussen was het allang donker buiten, terwijl alle lichtpuntjes te fiets of te auto richting huis gingen.
Kinders, het was een mooie avond.
Dirk-Jan Graat
Foto’s: Matthieu van den Berg