“Oei, oei, oei, nu komt het,” denkt menig Vriend & Vijand van mijn stukjes nu misschien. Komt er dan eindelijk dat kritische stukje ‘dat je wist dat zou komen’, doorspekt met lichte scherts en hard sarcasme, over het vrijwilligersbeleid bij de GAC; of juist het ontbreken daarvan?
In anticipatie krullen de mondhoeken van Vriend voorzichtig omhoog en gaat het hart van Vijand net iets sneller kloppen, de nagel van de wijsvinger alvast tussen de tanden geklemd.
Betekent de titel van dit stukje dat Meindert na jaren trouwe dienst harteloos door de club aan de kant wordt gezet of is het juist Meindert die het allemaal niet meer ziet zitten en de handdoek in de ring gooit? Nee hoor, geen zorgen, geen van beide.
Vanaf deze plek wil ik Meindert van der Haven, vertrekkend trainer bij de junioren D allround, ontzettend bedanken voor zijn tomeloze en compromisloze inzet voor de jeugdleden van de GAC.
Net zoals zovelen onder ons kwam Meindert, zelf liefhebber van hardlopen, destijds niets vermoedend zijn zoon Lucas naar atletiek brengen en bleef hij langs de kant staan kijken. Langs de kant staan kijken, zeker als je dat meer dan 1 keer doet, is bij de GAC levensgevaarlijk als je waarde hecht aan het beetje beschikbare vrijetijd dat je naast je bobo-baan bij Nike hebt. De kans is namelijk groot, wat zeg ik, het is een 100% zekerheidje, dat je door Nelleke en/of John gevraagd wordt om leuk hulptrainer te worden en te helpen om al dat ronddansend grut bij de pupillen een fijne en veilige vrijetijdsbesteding te bezorgen. De combinatie van de vraag (vooral die glimlach van Nelleke), al dat enthousiast rondrennende, -springende en –gooiende opgroeiende grut en de mogelijkheid van quality time met je eigen kind in dit toch al drukke bestaan maakte dat ook Meindert –ik ken hem als een zeer evenwichtig en standvastig man- voor de bijl ging. En dan knipper je 3 keer met je ogen en ben je ineens hoofdtrainer. Zo werkt dat.
Ook 3 keer knipperen en je zoontje is ineens geen pupil meer maar junior. En dan kom je mij tegen…
De argumenten van Meindert waren solide: Ik weet niet genoeg van alle onderdelen van de atletiek om goede juniorentrainingen te geven, ik heb te weinig vrije tijd om het organisatorische deel te doen zoals het zou moeten en ik ben vaak weg voor mijn werk. Ik doe het niet.
Ik had toen natuurlijk zijn argumenten en wensen kunnen accepteren en elders verder kunnen gaan met mijn zoektocht naar geschikte kandidaten voor het trainerschap bij de junioren. Maar waar vind je tegenwoordig nog een vrijwilliger die én heel veel afweet van atletiek (veel meer dan hijzelf ooit zal toegeven) én begrijpt wat kinderen in deze leeftijd beweegt en doet bewegen én nooit zijn verantwoordelijkheden uit de weg gaat?
Zeg nou zelf Meindert, en met de kennis van nu: Ik kon je toch onmogelijk laten gaan?
Vorig jaar lente gaf Meindert aan in oktober 2017 te zullen stoppen. Zoon Lucas was inmiddels van atletiek af en de combinatie met werk werd steeds lastiger. We spraken af dat ik vervanging voor zijn groep zou vinden -desnoods zelf voor zijn groep zou gaan staan- en dat ik niet in zijn bijzijn mijn tranen om zijn vertrek de vrije loop zou laten.
In oktober 2017, begin van het nieuwe seizoen, was er echter, under new management (sorry, dat moet erbij, gun mij ook wat), een nog nijpender tekort aan trainers dan anders en zegde Meindert toe aan te zullen blijven tot er vervanging was gevonden. Maar alsjeblieft niet langer dan 6 maanden.
Die 6 maanden zijn nu voorbij en eindelijk mag het trouwe en nobele werkpaard genieten van de vrijheid van de open vlakte.
Meindert, namens alle atleetjes en atleten die zich door jou altijd gezien en gewaardeerd hebben gevoeld, namens de allround-trainers die je met een brok in de keel achterlaat en namens mij, uit het diepst van mijn GAC-hart: Bedankt.
En mocht Nike ooit je teugels laten vieren, we houden een plekje in ons weitje vrij voor je.
Stéphane
Foto: Meindert zoals we hem kennen: de atleet altijd op de voorgrond.