In mijn blog van januari 2015 heb ik geschreven over de aanleiding om te komen tot het lopen van een marathon. In dit blog wil ik jullie meenemen in de laatste maanden voorafgaand aan de marathon en mijn ervaringen met de marathon zelf.
Vanaf januari werd er wekelijks op de zondag getraind met als trainingsvorm: duurloop. De overige trainingsdagen waren dinsdag, donderdag en zaterdag. Op deze dagen waren verschillende trainingsvormen. Van interval tot vaartspel op de zaterdag.
De duurloopjes!! op zondag hadden toch wel mijn voorkeur. Heerlijk om die lange afstanden te lopen. Dit werd ook veroorzaakt door het feit dat – in mijn beleving- je veel kilometers moet maken wil je een marathon lopen. De kick die het mij gaf was echt geweldig. De eerste serieuze krachtmeting was de 30km van Schoorl. Ik was er helemaal klaar voor tot dat het griepvirus toesloeg; en dat net een paar dagen voor Schoorl! Dacht ik net op tijd klaar te zijn, sloeg de koorts de dag voor Schoorl weer toe. Wat was dat ontzettend balen om niet mee te kunnen lopen. Ik wilde graag voelen hoe het is om 30 km te lopen en tevens te weten waar ik in mijn trainingsarbeid 'stond'!
Na de 'verplichte' rust na de griep, de draad weer snel opgepakt. Het was duidelijk merkbaar dat de griep de conditie had aangetast. Geleidelijk aan keerde deze weer terug. De maand februari verliep geheel naar wens. Hier en daar een pijntje maar die horen er –volgens de kenners- nu eenmaal bij. De maand maart verliep echter minder soepel. Een duurloop op zondag van 30 km moest ik na een dikke 20 km afbreken wegens hevige pijnscheuten in de lies. Verder (hard) lopen was niet meer mogelijk. Een wandeling vanaf Hollandse Rading naar het clubgebouw was mijn lot. Na opgelapt te zijn door mijn fysiotherapeute (die ik wekelijks bezocht) de draad weer opgepakt. De volgende pijntjes waren vervolgens voelbaar in de kuit en wederom de liezen. Weer op tafel bij de fysio. Gelukkig heb ik een aanvullende verzekering! Daarna nog een training vroegtijdig moeten afblazen. Wonderbaarlijk was ik weer op tijd hersteld voor de halve marathon van Utrecht. Die heb ik heerlijk samen met Tanja gelopen. Het ging voor mijn gevoel erg lekker. Daarna weer last van pijntjes in de liezen. Op advies van de fysio rustig aan gedaan en de laatste lange training (25km) laten schieten. De week voorafgaand aan de marathon echt rust genomen. Een vreemde gewaarwording trouwens om niet te trainen. Dagen voor de marathon drie bussen Fantomalt bij de plaatselijke apothekers gekocht om te stapelen. De witte poeder ging door alle soorten etenswaren en drank heen om een reserve koolhydraten aan te leggen. De spanning begon in die week goed op te lopen. Zaterdagmiddag vertrokken we naar Nieuwerkerk aan de IJssel waar we een hotelovernachting hadden geboekt. ’s Middags in Rotterdam het startnummer opgehaald en sfeer proeven. Nog meer spanning.
En dan 12 april de MARATHON, de dag van de waarheid. Een gezonde wedstrijdspanning was voelbaar. Na de fotosessie van de GAC-collega’s, naar de startvakken en wachten op het startschot. De eerste kilometers heb ik nauwelijks gevoeld. Zoveel indrukken die je onderweg opdoet. Erasmusbrug, De Kuip, toeschouwers, familie etc. Het was vervolgens zaak om te proberen het juiste tempo aan te houden. Aansluiting zoeken bij Tanja, Heleen en René was lastig omdat zij een iets hoger tempo hadden. Met Lot heb ik vervolgens de eerste 24 km samen opgelopen. Daarna heb ik Lot moeten lossen en ben op eigen kracht verder gegaan. In het Kralingse bos heeft Ada Pouwels als toeschouwer (nogmaals dank Ada) een flink stuk met mij opgelopen. Tot ca 32 km had ik geen problemen. Daarna begonnen de spieren in de bovenbenen op te spelen; zodanig dat ik het tempo niet meer kon vasthouden. Bij de drankposten gelletjes met water genomen en weer door. Onderweg aangemoedigd door niet alleen mijn familie maar ook de GAC familie. Wat is dat fijn om mee te maken. Door middel van de marathon App was het GAC-thuisfront in de gelegenheid ons te volgen. Ontzettend fijn de berichten die onderweg doorkwamen via de App. Esther, Tina, Fons, Ariën en Bruno dank voor de support op afstand. De laatste 3 km word je “gedragen” door het publiek. Ongelooflijk het gevoel dat je ervaart als je de Coolsingel opkomt, de finish in de verte ziet, en realiseert dat je je eerste marathon hebt volbracht. Ik had een ontzettend voldaan gevoel en heb totaal geen last gehad van “ik kan niet meer”. Ik voelde mij goed, wilde nog rekoefeningen doen. Gelet op de tegenstribbelende bovenbenen toch achterwege gelaten. Met mijn hoofd in de wolken ben ik op zoek gegaan naar mijn familie en GAC-collega’s die zich hadden verzameld bij De Beurs. Onder het genot van een heerlijk biertje (die was echt lekker) ervaringen uitgewisseld om daarna met een voldaan gevoel naar huis te gaan.
The day after had ik een verlofdag genomen om 'bij te komen' van de inspanningen. Een beetje fietsen en wandelen. De trap af was wel erg lastig (een appartement zou fijner zijn). Met de dag werd de spierpijn minder. De loopschoenen na een week weer aan gedaan om een beetje los te lopen. De trainingen heb ik inmiddels weer hervat.
Mijn conclusie is dat ik deze marathon voor geen goud had willen missen. Ik ben overigens overtuigd dat het niet bij deze marathon zal blijven.
Vanaf deze plek wil ik GAC, de trainers, collega lopers en alle anderen die de voorbereiding hebben mogelijk gemaakt, danken voor het feit dat ik mijn MISSIE heb kunnen volbrengen.
Leo Tetteroo