Het NK indoor Senioren gaat over topsport –je volledige agenda inrichten op je sport-, over sub-topsport –naast je werk/studie je agenda volledig inrichten op je sport- en atletiek als hobby.
Je kan een mening hebben over het niveau van Nederland versus de wereld, over last-minute afmeldingen of over meedoen onderaan de uitslag en ergens op de achtergrond van een NOS-itempje in beeld zijn.
Je kan je vertwijfeld afvragen hoe het in vredesnaam mogelijk is dat een GAC-meisje van 15 dat net een half jaartje hinkstapt 9e van Nederland wordt of hoe het in vredesnaam mogelijk is dat een GAC-meisje van 16, dat net 6 weken over horden op 83,8 cm gaat op training, op 2 honderdsten de hordenfinale met Anouk Vetter, Eefje Boons en Nadine Visser mist.
Schooljeugd versus professionals, 8 uur per week versus 24/7 en dan rebels typen: “#omdathetkan.”
Maar pas op, hè. Denk niet er niet te licht over, over dat NK atletiek. Churandy was er, Dafne, Nadine, Liemarvin, Eelco, Menno, Fabian, Femke, Mediea, Koen, Joris… En top trekt subtop aan; dit jaar was het NK behoorlijk sterk bezet.
Hoe is het dan toch mogelijk dat little old GAC…?
Het antwoord is simpel: het Team Arena van Niels, Janet en Jan Willem (clubrecords voor Sanne en Roman op polshoog), de Mila-groepen van Mark en Adri (zowel binnen als buiten actief), de Werpers van Ingrid (in voorbereiding voor het outdoorseizoen) en de BiCz; de GAC heeft de wedstrijdatletiek gewoon goed op orde. Er is ruimte en tijd voor de groep én het individu. De cijfers van 2 weekenden NK indoor spreken voor zich: 38 deelnemers op 56 individuele onderdelen, 22 top 10 klasseringen, 6 clubrecords en een zilveren medaille. Best wel impressive voor little old GAC.
De BiCz is dit weekend bij de Senioren vertegenwoordigd met 6 rookies (broekies, first-timers, novices) en 2 groupies. Voor de snelheid van groupies Linde en Kris komt het NK indoor net te vroeg en zijn ze veroordeeld tot het coach-assistentschap. Helpen met het preparen, foerageren, haptonomeren van atleten en de videoregistratie voor het thuisfront. A dirty job but somebody’s got to do it.
Rookies Dieuwertje, Yarán, Justine, Kato, Eline en Gabriël weren zich kranig in een Apeldoorn dat precies hetzelfde is als de andere 3 keren dit seizoen, maar ook weer zó anders.
Wat gelijk bij binnenkomst opvalt is dat onze stamtafel hermetisch van de buitenwereld is afgesloten met dik politielint en zwaar wordt beveiligd door Homeland security, gereserveerd voor Vips die hun Lambo’s en Hummers aan het parkeren zijn. Later dringt de vreemde realisatie zich op dat de enige betalende bezoekers de atleten zelf moeten zijn. Immers, de trainers kunnen gratis naar binnen, de ouders (of eentje dan in ieder geval), de Vip’s, de pers, de vrijwilligers en de officials. Speaking of which, er zijn zoveel officials dat je zelfs vanaf de speciaal daarvoor afgezette coach-vakken, waar geen enkele coach zich in waagt, de start en de afzetbalken niet kan zien. Echt bomen en bos-gevoel.
Met overal goedlachse en uitbollende tv-sterren om je heen, camera’s die zelfs het strikken van je veter registreren en een stadionspeaker die continu met atletiek-onwaardig enthousiasme in je oor tettert is het een uitdaging voor de eerstelingen om de focus te vinden. Is ook niet echt nodig. Dit weekend is een extraatje, meedoen om het meedoen, wennen aan het circus. Lekker je ding doen.
En iedereen doet lekker zijn ding. Op of rond pr sprinten en springen, heerlijk in de luwte van de achterhoede. We don’t mind that we don’t matter today. Onze tijd komt nog wel.
De mythe is dat elke 17 jarige die bij Ajax debuteert ook scoort bij zijn debuut. Dat is natuurlijk helemaal niet waar, maar elke nog geen 17-jarige voetballer in Nederland droomt ervan om op zijn 17e te debuteren in het eerste van Ajax en dan te scoren. Neem onze GAC debutanten mee naar Cuba, ondervraag ze met wat water in Guantanamo Bay en allen zullen toegeven dat ze ergens in de week voorafgaande aan het NK zichzelf met een brede grijns gevisualiseerd hebben aan de start van een finale. “En in laan 8, namens de GAC uit Hilversum…”
Eline kwam op hinkstap heel dichtbij. We wisten dat Eline -dat meisje van 15 hierboven- als 12e geplaatst maar 3 pogingen zou krijgen. De top 8 lag buiten bereik, en dus ook geen 3 extra pogingen. Het doel was een 12e plek, onbevangen springen en proberen de prestatie van vorige week te toppen. Maar ja, dan sta je na de eerste ronde 6e en dan begint het toch te prikkelen. En dan sta je na de 2e ronde nog steeds achtste en dan denk je: ”Huh, het zal toch niet?” Sta je daar met je goedbedoelde onbevangenheid een half voetje verwijderd van de finale op een toernooi dat bij je oude club niet eens in een utopisch meerjarenbeleidsplan voorkomt.
Diep in de 3e ronde vindt Edikan Epko haar stap en is de droom weg voor Eline, 9e. Darn those ambitions, now we dó mind.
De 60m/h gaat voor Kato niet over dromen, maar over nachtmerries. Stel je voor: je hebt net je auto geparkeerd en voor je uitstapt om lekker te gaan shoppen check je nog even je Whatsapp. Op dat moment rijdt er een of andere onverlaat met 32 km/u in op je achterbumper. Die zag je niet aankomen, hè? Je verwondingen vallen mee, maar je hebt 3 dagen spierpijn ‘all over your body’ en je stapt voorlopig even geen enkel vervoersmiddel meer in. Zelfs de fiets is een uitdaging. PTSD noemen de Amerikanen dat, posttraumatic stress disorder. De gedachte aan een auto, en je bibbert.
Kato klapte vorige week zondag in de finale van de meisjes B met 32 km/u (iets meer als je de berekening goed doet) tegen het tartan. Zomaar, uit het niets, bam. De verwondingen vielen mee: een paar fikse brandwonden en 4 alien-abduction-gaatjes aan de achterkant van het bovenbeen; de spierpijn en de PTSD vielen tegen.
Dinsdag komt ze trainen om de stijve spieren in het krachthok wat losser te krijgen en een paar rondjes rond de baan te dribbelen. Donderdag doen we 3 passages over 3 schaarhorden op 30 cm hoogte -“Ye gotta get right back on that horse, my mama always said.”- maar we focussen op de 60 en de 200. Horden zondag? Welnee, dat is helemaal niet belangrijk. Loslaten die handel. Zaterdag lekker sprinten en zondagochtend de 200 meter, even Yara beaten. We zien wel.
Zaterdag haalt Kato de halve finale op de 60 maar mist ze op 3 honderdste haar pr. Zondag wel een pr op de 200, maar Yara beat ze nét niet. Darn those ambitions. Is het op dat moment dat de 60 horden over die enorm hoge horden toch weer begint te kriebelen?
Welnee, natuurlijk niet. Zonder het uit te spreken zijn we eigenlijk de hele week al bezig met die verdummelde 83,8 cm horden op zondagmiddag. De rest is niks dan afleiding.
Ze wil hem zó graag doen en zo ontzettend veel grager liever niet…
Veel te vroeg, 2 uur en 20 minuten voor aanvang, slenteren we naar de warming up ruimte. Gewoon even testen. We zijn er toch en we beslissen niks. Het is daar een kabaal van jewelste met stampende, snoevende mannen in hun warming up voor de semi-finales over 1,067 m horden. Elke keer als er een horden klapt (en dat is vaak bij de mannen) gaat er een rilling door Kato en kijken we beiden met een mooi oudhollands woord schielijk op om te zien of er een gewonde is gevallen en er EHBO verleend moet worden. Brrr.
Terwijl Kato haar wu-drills doet zet ik vast 3 horden op vrouwenhoogte. Kato kijkt blij verrast: “Wat? Staan ze zó laag?”
De testjes gaan goed, maar we besluiten nog niks. Niks jinxen, we zien wel. Pas als ze in haar startblok zit weet ik dat ze hem gaat lopen.
Veilig hordenlopen doe je geconcentreerd, op snelheid en met vertrouwen. Loop je om te winnen dan neem je risico’s, zie vorige week. Loop je om te overleven dan neem je nog grotere risico’s en kan je het beter laten. Kato weet dit, vindt een gecontroleerde middenweg, tikkie maar no biggie op de 2e horde, en haalt veilig de overkant. In 9,00, een vet pr op deze hoogte, 10e van Nederland en slechts 2 honderdsten verwijderd van een finaleplaats. Een klinkende overwinning van de geest op de materie.
“En, Kato, blij dat je het toch gedaan hebt? Opgelucht dat je helemaal heel gefinisht bent? Tevreden met je 10e plek?”
Lieve lezers, jullie kennen Kato inmiddels ook een beetje. Wat denken jullie?
Revanche op 18 april in Dortmund. Zien ons dan weer.
Stéphane
Foto’s: Blauwgeel in de achtergrond.