Skip to content

Afgelopen zondag pakten Roman Monte en Jurre Wildschut een medaille op het NK junioren. Voor beide niet de eerste keer. Roman is zesvoudig medaille winnaar en Jurre vijfvoudig. Toch was deze editie heel speciaal. En niet alleen omdat dit hun laatste junioren kampioenschap was.

Roman zijn seizoen stond in het teken van de EJK limiet (Europees Junioren Kampioenschap). Hiervoor moest hij 5.05 meter springen vóór 1 juli. Met een 4.90m op zak uit het indoor seizoen leek hij hard op weg om geschiedenis te gaan schrijven voor GAC.

Maar een ongeluk zit in een klein hoekje en wat nog nooit eerder gebeurde, overkwam hem nu in mei. Een polsstok knalde tegen zijn knie. Met een knie zo dik als een volleybal en training na training die hij niet kon doen, werd het steeds onmogelijker. Hij liet zich echter niet uit het veld slaan en beetje bij beetje kwam hij terug. Bij de 3e senioren competitie wist hij zelfs bijna 5 meter te springen. Dit gaf hem voldoende vertrouwen voor het NK junioren wat de laatste mogelijkheid was om een EJK ticket te bemachtigen.

De wedstrijd verliep niet zo soepel als gehoopt, maar hij wist toch vrij eenvoudig de 4.71m, 4.81m en daarna de 4.91m te halen. Het zilver was toen al binnen. Omdat het goud buiten bereik was, besloot hij direct door te gaan naar 5.06m. Zo kon hij alle energie die hij nog had stoppen in het springen op de limiet hoogte. Hij was er klaar voor.
En juist op dat moment trapte iemand per ongeluk zijn aanloop marker weg. Een ongelukkiger moment bestaat er niet. De aanloop kan niet opnieuw uitgezet worden. Dus de eerste twee pogingen waren zoekende naar een goede aanloop.
Dan moest het maar gebeuren in de allerlaatste poging. Hij was over de lat …. op diverse plekken rond de baan stonden de GAC fans al te juichen …. maar met het naar beneden gaan raakte hij nog net even de lat aan ……. en zagen we met pijn in ons hart de lat naar beneden vallen. Oh wat was dat zuur. Hij was er zo ontzettend dichtbij.
Wat een wedstrijd. De limiet heeft hij niet gesprongen, maar hij heeft wel een zilveren plak en het vertrouwen dat hij nog heel veel hoger kan springen.

Jurre had zijn zinnen dit outdoor seizoen gezet op een 48 seconden op de 400 meter. Gewapend met een nieuwe trainingsaanpak en volledige focus op die 400 meter moest zijn pr van 49.71s uit 2013 verpulverd worden.
De wedstrijden voor het NK gaven al aan dat hij goed bezig was. Aan het begin van het seizoen direct al 49.25s en tijdens de 3e senioren competitie 49.15s. Hij kroop steeds dichter naar die 49 grens toe.

Anderhalve week voor het NK werden we nog wel even opgeschrikt. Na een training fietste hij naar huis en kreeg een tak in zijn voorwiel. Hij sloeg over het stuur hard tegen het asfalt. De foto van een bebloed gezicht en een versufte staat van bewustzijn deden iets ernstigs vermoeden, maar gelukkig bleef het bij schrammen en duizeligheid.

Op zaterdag liep hij vrij ontspannen en behouden de series en de halve finale. Zo kon hij energie te sparen voor de finale die de volgende dag gelopen werd. Die finale was een kraker. Met 5 hele snelle jongens, waaronder Jurre. Vanuit baan 7 kon hij goed zijn eigen race lopen. Hij liet zich niet gek maken. Ook niet toen hij op de laatste 100 meter de nummer 3 vlak voor zich zag. Hij hield zich aan zijn eigen plan en kroop beetje bij beetje dichterbij. Uiteindelijk er voorbij en hield dit vast tot over de finish. Een hele mooie race. Hij was de underdog, maar ging er met het brons vandoor. En als klap op de vuurpijl met 48.92s ook nog een tijd onder de 49. En dat na al twee 400 meters gelopen te hebben.

Dat belooft wat voor aankomende zondag bij de Arena Games.
Roman is vastberaden om die 5 meter te springen en Jurre is erop gebrand om in eigen huis het stokoude record van Bert Kolman uit 1973 te pakken. Hiervoor is 48.83s nodig.

Janet Hulshof

Back To Top