Skip to content

What happens in Barcelona stays in Barcelona dus dit wordt een lekker kort stukje. Ik kan mooi gaan zitten verhalen over een zee-blauwe baan die net zo ver van het strand ligt als de zee zelf. Of over de afstand naar schone bedden en toiletten die technisch gezien in 1 minuut 40 te voet te overbruggen is. Of over the best little restaurant in the world. Maar wat hebt u eraan, lieve lezer, te weten dat we in het diepe zijn gesprongen, grote stappen hebben gemaakt en hinkend huiswaarts zijn gekeerd? Dat we horden op ons pad lelijk hebben genomen, vaak mooi en soms ook helemaal niet? Of dat we Coca de vidrio hebben gegeten?

Het beeld van 13 afgetrainde misfits die baan, beach en Ramblas killen zou u alleen maar blauw-geel van jaloezie doen laten zien. Zoals de trainers en atleten van de plaatselijke atletiekvereniging toen onze sprinters even een sprintje trokken, onze springers een flopje legden of een hinkstapje waagden, en horden werden gepasseerd alsof ze er niet stonden. Het deed pijn in het hart en aan de ogen, die jaloezie, die twijfel aan eigen kunnen, overal waar we kwamen, in sportswear, in leisurewear, in pleasurewear. Maar we konden toch onmogelijk heel Barcelona vragen om even de ogen te sluiten als de turbo werd aangezet?

Om u, lieve lezer, niet onnodig te belasten met negatieve gevoelens als jaloezie, spijt niet te zijn meegegaan, afgunst om waarom zij wel en wij niet, zal ik hier volstaan met te melden dat Barça fab was en dat wat we wel uit Barcelona hebben meegenomen binnenkort op een baan ergens in Nederland te zien zal zijn. In blauw-geel.
Misschien aanstaande vrijdag in Utrecht al. Als we dan tenminste al genoeg hersteld zijn.

Stéphane, de 14de misfit

Back To Top