Ik zit te lezen in een al wat ouder boek van Dolf Jansen “Altijd verder”. Erg dik boek, de man wil nou eenmaal altijd graag veel vertellen in weinig tijd, hetgeen hij in het echt doet door het spreektempo wat op te voeren, maar bij een boek werkt sneller typen niet. Natuurlijk is er de kenmerkende chaotische hak-op-de-takstijl, en toch (of daardoor?) leest het als een trein. Afijn, een beetje laat misschien om een boek te recenseren van jaren geleden, waarom ik erover begin is alleen: dat hardlooptempo van Dolf. Dat ligt (of lag toen… hij wordt ook ouder) bijna twee keer zo hoog als het mijne. Twee keer zo hard!
Nu is mij eerder opgevallen dat iedereen een snelheid van ongeveer 2 km per uur harder dan hijzelf nog wel kan begrijpen, vooral omdat dat de types zijn die jou soepeltjes inhalen op een wedstrijdje. Zij die 10 lopen kijken verlangend naar hen die 12 lopen; zij die 12 lopen kijken jaloers naar hen die met 14 voorbijkomen; zij die (buiten mijn blikveld) 14 of 16 lopen kijken blijkbaar nog steeds hunkerend naar de ruggen van hen die 16 of 18 lopen. Het is de snelheid die jij óók zou kunnen halen als je maar een personal trainer / alle tijd van de wereld / betere schoenen / het allerbeste dieet had. Alleen die enkeling die gewoon 20 of 21 km/u loopt (en dan ook echt een uur lang!) kijkt helemaal naar niemand, alleen naar de lege weg voor hem tot de finishlijn.
Voor mij is 18 of 20 km per uur lopen dus een onbevattelijke grootheid. Ik bedoel, ik vind dat eigenlijk wel een leuke snelheid voor een toerfiets. Als ik hardlopend binnen een uurtje bij mijn moeder in Amersfoort zou zijn waarom zou ik dan nog fietsen? Of doe je dat dan prompt in een dikke 40? Schuift alles gewoon naar rato door? Dan mogen topatleten van mij wel ontheffing krijgen om 200 te rijden op de snelweg. En zou alles in het leven van die man dan zo snel gaan? Kan hij daarom een carriere als schrijver, cabaretier, muzikant, radiomaker en atleet combineren? (Hé, maar ik doe ook best veel en kan ook snel praten, en ik loop er toch echt geen meter harder door!)
Het grappige is, voor iemand als Dolf is onze gebruikelijke recreanten-snelheid van 10 á 12 km per uur weer iets onbevattelijks. Hij doet daar heel vriendelijk over hoor, zegt dat hij ook mensen respecteert wiens hoogste doel is om 30 minuten achter elkaar te kunnen rennen, tuurlijk, maar het onbegrip straalt ervanaf. Een kennis die gemiddeld zo’n 14 loopt zei dat ooit een stuk minder diplomatiek: “Wát, 10 per uur? Dan ben je toch niet aan het rennen??” Hij bedoelde het niet verkeerd hoor, hij begreep het eenvoudig niet. Bij Dolf wordt het contrast wel een beetje schrijnend als hij een PR van 2.28 loopt op de marathon en tegelijk finisht met een man die heel gelukkig is met zijn tijd op de halve marathon in net iets boven de 2 uur (mijn categorie dus). Dan kan hij het toch niet laten om iets te zeggen over een slobberbroek en veredelde tennisschoenen….
Dus soms denk ik: 'Sas, die blokkade zit gewoon in je hoofd! Tuurlijk kan jij óók 14 km per uur lopen! Of harder! Gebreselassie zegt ook dat iedereen dat kan!!' En dan ga ik eens flink rennen… heel hard… heel even… waarna ik hijgend terugzak naar mijn gebruikelijke sukkeldraf. Helaas, veel sneller dan dat zal ik wel nooit worden…