De laatste dag van het jaar is niet helemaal toevallig ook de laatste dag van de maand, en dan moet er weer een stukje uit. Ik heb te doen met schrijvers die iedere dag moeten, en daarbij ook nog kwaliteit moeten leveren. De ellende begint al met het onderwerp. Waar moet ik het deze maand eens over hebben? Ik heb daarvoor een aantal criteria. In een ideale wereld moet het onderwerp leuk, actueel, relevant, verrassend en educatief zijn. Mijn l.a.r.v.e. criteria.
Heel af en toe dient een onderwerp zich naïef en onverschrokken aan. Dan is het leuk om een stukje te schrijven. Meestal begin ik echter al lang voor de deadline over onderwerpen na te denken. Maar er is bijna nooit een onderwerp dat zich spontaan als een goede kandidaat ontpopt. Deze keer ook niks, totdat ik bij toeval Billy the Kid van Ry Cooder hoorde. Een stuk muziek dat je dwingt om te gaan bewegen. De drijvende kracht van het nummer wordt gevormd door de sobere maar bijtende begeleiding van een enkele mandoline. Ja, een mandoline! Ik was zo onder de indruk dat ik acuut een nieuwe mandoline, een pakje reservesnaren en een dozijn plectrums heb gekocht. Muziek en bewegen, daar zit muziek en bewegen in. Het is leuk, relevant, verrassend en educatief. Na een paar dagen met mijn nieuwe mandoline, kreeg ik opeens een zwaar deja vu gevoel. En waarachtig … op zolder hing de bestofte mandoline die ik bij mijn vorige ontdekking van Billy the Kid had gekocht. Even later herinnerde ik me al een bundeltje aan stukjes over lopen en muziek te hebben geschreven.
Dan maar een streep eronder. Geen stukjes meer. Tenminste niet meer dit jaar.
Oh ja, ik had eigenlijk nog wel een onderwerp. Dat verklaart ook de titel: ‘voorzichtig en niet bang’. Wie kan raden waar dit over had moeten gaan, mag het volgende stukje schrijven.
Siebe Turksma