Op 23 september deed ik mee aan de Lidingöloppet, de loop op het eiland Lidingö bij Stockholm. Met zo'n 38.000 deelnemers is het volgens de organisatie de grootste veldloop van de wereld. Dat zou me verbazen, maar massaal is het wel.
Op vrijdagochtend al begin het loopweekend met de G-sporters. Toen ik mijn startnummer ging ophalen, reden de rolstoeltaxi's af en aan. De 'mensen met mogelijkheden' zaten stralend in hun rolstoel, een grote medaille om hun nek. De duwers erachter liepen nog na te hijgen: zij hadden het eigenlijke werk gedaan, maar kregen niets; beetje raar.
Ondertussen waren de scholierenestafettes begonnen. Het was toch een hardloopwedstrijd? Groepjes scholieren kwamen wandelend en kletsend over de finish. Van het winnende jongensteam verschenen er slechts twee deelnemers op het podium voor de prijsuitreiking. Hoe de twee afwezige deelnemers heetten, wisten ze niet. Ook een beetje raar.
Om vier uur waren de sportief wandelaars en nordic walkers eindelijk aan de buurt. Bij de start hadden we alle ruimte, want die was gemaakt voor de duizenden hardlopers van de volgende twee dagen. Wij waren 'maar' met zo'n 250 deelnemers.
In mijn vorige blog schreef ik over de stoklengte (= navelhoogte). Ik stond te kijken van alle mogelijk en onmogelijke stokken die de nordiccers (?) hier hadden: sommige wel stoklengte = neushoogte.
De warming-up op het podium duurde acht minuten; beetje kort. Helaas ook geen nieuwe oefeningen, het leek wel of de twee op het podium mij aan het kopiëren waren.
Gewoontegetrouw stond ik vooraan bij de start, maar meteen na het startschot holde een grote groep mij hardlopend voorbij, met en zonder stokken. Hè, het was toch "på gång", wandelen? Heel raar.
Binnen een kilometer kwam de eerste helling en was het hardlopen voor de meesten afgelopen. Mijn activity tracker telde na afloop het equivalent van 52 trappen, over tien kilometer. Best pittig.
Het parcours liep alleen over grindpaden, wel heel mooi langs de kust van het eiland. De paden waren meestal maar zo'n twee meter breed en daar moesten de volgende dagen dus nog ruim 30.000 deelnemers langs. Wel blij dat ik gauw vrijwel voorin het veld alle ruimte had. Alleen een paar wandelaars bleven in de buurt, door stukjes hard te lopen.
Na de finish (in 1.21.04) werd ik omhelsd door drie wandelaars, tevreden met hun eigen prestatie. Heel on-Zweeds.
In een grote tent was ondertussen een pastaparty begonnen. Heel Zweeds betaalde iedereen keurig bij de kassa in de hoek en niemand stond te dringen bij de bakken met sla, pasta en de flesjes fris. Geen controle nodig, nergens afval, tafels keurig schoon. In verbaasde me dat dat kon bij zoveel mensen.
Op het podium werd een hardloper geïnterviewd, waar ook naar geluisterd werd. Applaus toen het afgelopen was. Er werd een bandje aangekondigd en in een paar tellen was de hele tent leeg. Hè, wat gebeurde er?
Een rookmachine werd aangezet en een oorverdovend kabaal (muziek?) brak los. Wegwezen!
Liene Malsch