Ongeveer 1,5 meter was er te overbruggen. In verticale richting, met het hoofd naar beneden, onverwacht en zeker ongewild. De snelheid van de buiteling liet me nog net toe te bedenken: als ik maar niet hard op mijn hoofd val, als ik maar niet hard op mijn hoofd val.
Het werken met een laad- en losklep is een dagelijks ritueel, waarbinnen op de lange duur de risico's vrolijk wedijveren met de ontegenzeggelijke routine.
Ruim een uur later lag ik op de Spoedeisende Hulp; de verticaliteit was uitgelopen op een horizontale houding die met 4 soorten pijnstilling was te harden. Het hoofd was er inderdaad goed vanaf gekomen; de schouder echter had onderweg naar benden de rand van de klep geraakt.
Een kleine breuk markeerde het begin van een langere herstelperiode en het einde van een stiekem gekoesterde illusie: Nooit ziek geweest. Dat die vermeende deugdzaamheid toch de nodige feilbaarheid maskeerde, had ik na het lezen van het boek van Nico Dijkshoorn al moeten weten.
Voor enige tijd geen deel uitmaken van een groep collega's, planners en opdrachtgevers is iets wat zich pas goed manifesteert na de eerste weken. Eerst worden de rust, de aandacht en de onverwacht mogelijke uitstapjes nog in de schoot geworpen.
Al vrij snel daarna dient zich toch het lijdzaam afwachten aan. De wetenschap dat deze tijd van het jaar van oudsher extra seizoensdrukte met zich meebrengt, helpt niet echt om afstand van de werkvloer te houden.
In plaats van het bedrijfslogo komen er echter toch andere kleuren in beeld. Met de mazzel dat het herstel vrij spoedig zelfs alweer hardlopen toelaat, krijg ik namelijk weer zicht op het blauw en geel van GAC. Tot voor kort de couleur locale van mijn fysiek, maar nu de vlag die een andere lading dekt. Een inhoud die veel méér behelst dan puur het sportieve aspect van bewegen.
Twee keer in de week 's morgens weer op pad met de groep komt namelijk ook tegemoet aan de collateral damage van zo'n bedrijfsongeval: Het contact met gelijkgestemden wordt in ere hersteld, enige mate van continuïteit en ritme vult weer de dagen en de sportieve plicht biedt evenwicht aan het gefnuikte arbeidsethos.
Wat mij betreft kan het belang hiervan niet worden overschat.
Naast deze meerwaarde van het warme bad dat GAC heet, zou je bijna vergeten dat met de trainingen de conditie 'ook gewoon' weer op peil wordt gebracht.
In mijn geval zelfs zodanig, dat het herstel van de breuk sneller lijkt te lopen dan het voorgeschreven tempo van het protocol. Het bezoek aan de bedrijfsarts wordt binnen dat scenario dan ook pas op enige termijn voorzien, maar tegen die tijd zal ik de helende meesters aan de Arena reeds meerdere weken hebben bezocht.
Zonder geluk vaart niemand wel, dat is zeker bij een breuk na een val van toepassing. Wat dat betreft had ik in mijn 1,5 meter verticaliteit toch de mazzel aan mijn kont hangen.
Tijdens de -inmiddels- duizenden horizontale meters met de club die daar op volgen, kijk ik geregeld even om me heen en tel de zegeningen in beweging: Hoog tijd om onbeschaamd de loftrompet te steken van deze superfijne mensen van GAC.
Die maken zelfs een engeltje op de schouder overbodig….
Noot redactie: schrijver blijft graag anoniem