Skip Renders (JA) moet tijdens het inspringen voor ver gedacht hebben: "Tjeempig, die gekke Wienneke staat weer te kijken. Laat ik eens een keer 3 keer dezelfde aanloop doen tijdens de wedstrijd, anders krijg ik weer zo op mijn sodemieter als bij de Arena Games afgelopen zomer."
Skip heeft talent voor verspringen én kan ver springen. Hij heeft echter ook het bijzondere -en ietwat onpraktische- talent om vanaf een vast beginpunt zes keer achter elkaar na een 16-pas op een ander punt rond de balk te eindigen. Zelfs tot 80 cm voor of voorbij de balk aan toe. Best knap wel. En als een verspringwedstrijd 24 pogingen zou hebben ben ik ervan overtuigd dat het hem ook 24 keer achterelkaar zou kunnen lukken.
Zoals gezegd, knap maar bijzonder onpraktisch want er is eigenlijk maar 1 plek waar je wil afzetten bij ver en dat is, smack bam, volledig op de balk, nét een centimeter voor dat rode spul. Soms ligt het bij Skip in zijn eerste 4 passen, soms in de intentie van aanlopen en soms vergeet-ie gewoon zijn penultima. Zo niet afgelopen zondag op het NK. Goed, de uitslag geeft aan: Kruis, 6,30 m, kruis en dat doet geen geslaagde aanlopen vermoeden, maar iedereen die erbij was zag dat die 2 kruizen een teennagel in het plasticine waren en Skip zijn afzet 3x achterelkaar binnen de 10 cm, smack bam, op de balk had. En er hoeft er maar 1 goed te zijn: 6,30, een dik indoor en zelfs een outdoor pr. Misschien wuif ik mezelf teveel eer toe (ik ben die Wienneke) en was het de 200 meter eerder die dag er de oorzaak van was dat Skip eindelijk, niet alleen in jaren maar nu ook sportief gezien, volwassen is geworden. Hij killde die 200 m, met een jaw dropping sterk middendeel, in een dik in- en outdoor pr en een top 10 klassering op een hoog competitief onderdeel. Hard work always pays off.
Zo compleet tegenovergesteld was Bram van der Laan (JB) aan het fliebelen met zijn aanloop op hinkstapsprong. Normaal is hij constanter dan de constante van Einstein in zijn aanloop. Ik maak me nooit zorgen of Bram op de balk gaat afzetten. Zet hem ergens op de baan neer, zeg hem dat-ie een 120-pas moet doen en hij komt uit op de balk, bam, 1 cm voor het plasticine. Zondag propte hij bij zijn eerste poging ineens zijn 5 voorlaatste passen in een veel te kleine ruimte en moest hij reiken naar de balk om zijn reputatie hoog te houden. En reiken naar de balk is een no-go-area bij hinkstap. De natuurkunde is simpel: reiken naar de balk is voorbij je lichaamszwaartepunt afzetten en dan ga je omhoog. Bij een hink omhoog leg je niet alleen horizontaal minder afstand af, je komt ook harder neer waardoor de volgende stap een grotere uitdaging wordt. Bram's landing hink op links was in training al eerder wat instabiel gebleken, een hoge hink versterkt dat fors. "Coach, dat was hem niet."
Verleng je passen wat, dan komt het goed. Dus Bram verlengt zijn passen wat. Iets te enthousiast en hij zet af, na 15-pas in plaats van 16, met rechts in plaats van links. Prachtig op de balk, dat wel. Bram zweeft door de lucht, landt op rechts en je ziet hem denken: "Dafoek, verkeerde been", en hij laat hem lopen.
"Coach, die landing hink met rechts was eigenlijk best chill." Doen we dat toch, maar ga dan wel even 180 centimeter naar achter met je aanloop voor een 16-pas.
Oefenen met wisselen van been doe je op training en heel misschien, als het zo uitkomt, op een trainingswedstrijdje. Oefenen tijdens het NK is behoorlijk oneerbiedig, maar ja, de limiet om aan het NK mee te mogen doen is 12 meter en dat kunnen/willen er niet zoveel in Nederland. Er zijn dan ook maar 7 deelnemers en de finale, 3 extra pogingen, is van tevoren gegarandeerd. Dus waarom niet?
Uiteindelijk komt Bram met het 'verkeerde' been -de landing hink/afzet stap is dan best lastig onder de knie te krijgen- op een respectabel indoor, maar net geen outdoor pr: 12,11 en een tweede 6e plek na zijn 13,50 op kogel de dag ervoor. Hoopvol voor een definitieve switch richting baanseizoen.
Van been dan, niet van discipline.
Toen Eline Dalderop (MB) afgelopen september voor het eerst van haar leven een keertje hinkstapte op training (niemand ontsnapt bij de BiCz aan een keertje hinkstappen op training) was het zo van: "Hold the phone, doe dat nog eens. Zeg, ga jij es effe lekker hinkstappen op de clubkampioenschappen." Ze sprong daar 10,41 wat voor GAC begrippen best wel oké is. Ze kwam daarmee op de GAC allertijdenranglijst bij de Senioren vrouwen op een 15e plek. En dat als C junior en vanuit een 14-pas.
In Vught in december besloten we tot een experiment met een 16-pasje. Eline is geen explosieve starter en 2 passen extra zou net even iets meer snelheid en tijd kunnen geven om de landing hink goed genoeg af te maken voor een fijne stap: 10,71, clubrecord indoor bij de meisjes B. Netjes.
Met nog 1 poging te gaan keken we elkaar aan: "Een 18-pasje?" Waarom niet, je bent er sterk genoeg voor. Lekker random, ga maar 360 cm naar achter. Nothing to lose, CR is al binnen. De afzet was in het plasticine, de sprong een stuk verder maar bleef ongemeten. Was het toen dat ik haar 11 meter beloofde op het NK? Of was dat alleen iets in mijn hoofd?
De tweede wedstrijd in Vught vanuit 18-pas vorige maand was bagger: 10,51. We verweten het de inmiddels legendarische vakantiegriep maar knepen hem behoorlijk in de weken erna op training. We hebben de dubbele armactie versus de enkele armactie geoefend, terug naar 16-pas, naar 14-pas en zelfs even met het andere been gespeeld. "Eh, coach, wat gaan we nou doen zaterdag?"
Let's stick to the original plan: 18-pas, links hink. En dan zien we wel. Of, zoals de Barcelonezen het zeggen: "La muerte o Guardiola."
Tranen met tuiten heb ik verborgen in mijn zakdoekje gesnotterd. Eerste poging: 10,36. Wat heb ik Eline aangedaan? Trainers zouden verboden moeten worden, ik zweer het je. Tweede poging: Kruis. Ontslaan die gast, onmiddellijk. Ik probeer mijn wanhoop te verbergen achter een flauw duimpje omhoog voor moral support, maar ik geloof niet dat-ie helemaal aankomt. Derde poging: 10,58. Ik pulk mezelf uit mijn schaamhoekje als ik op mijn telefoon zie dat dat genoeg is voor 3 extra finalepogingen. Herpak jezelf, Steefje. Geloof, jij ongelovige; heb vertrouwen. Eline is beresterk en op haar best aan het eind.
Vierde poging, bam, 10,97. Das toch ook elf? Vijfde poging, 11,09. Hé hé, das echt elf. Zesde poging 11,03. Das twee keer elf. Het levert een 4e plaats op -7 cm achter brons en 11 cm achter zilver- en een uitnodiging voor de interland onder 17 in Zoetermeer op 10 maart aanstaande. "Zet jij dat ook even op Facebook, mam?"
Verzacht het de pijn van de finale op de 400m met de 6e tijd overall te missen? Geen idee, maar lekker is het wel.
Stukjes worden stukken, stukken worden boeken en wie zit er nu op een boek over Pietje deed dit en Marietje deed dat te wachten? Niemand toch?
Sorry, Sterre, Linde, Justine, Gabriël en supporters Kris, Yarán, papa's en mama's. Jullie stukjes komen nog wel een keer, maar er is hier nog maar weinig plek en ik kan natuurlijk niet afsluiten zonder de enige NK medaille van het hele weekend te bezingen. Dat snapt iedereen toch?
Dus: in deel 3 Tjeempig. Sprinten naar Zilver
Stéphane
Filmpjes: Skip 6,30 ver; Eline 10,97 hinkstap.