Stel: je hebt een druk sociaal leven, zit in de laatste jaren van de middelbare school, doet fanatiek aan atletiek en hebt nog meer hobby’s. Oh, en je wilt alles ook nog goed doen. Dat is soms lastig, en dan word de druk die je op jezelf legt hoog. Afhankelijk van hoe goed je daar mee om kunt gaan, wordt die druk soms iets té hoog. En kun je dan van een 15- of 16-jarige atlete verwachten dat ze altijd de goede moed er in houdt?
En dus stonden we vorig seizoen af en toe op wedstrijden waar die goede moed volledig verdwenen was, en de tranen nog net gecamoufleerd werden door de regen, als gevolg van een tegenvallende prestatie. Door dat ene onderdeel, die momentopname, zakte het zelfvertrouwen zo ver, dat het de rest van de wedstrijd niet meer te redden viel.
Maar gelukkig groeien mensen, net als de prestaties (hopelijk). Er werd doorgetraind, er werden meer wedstrijden gedaan, en het afgelopen indoorseizoen (indoorwedstrijden zijn wedstrijden die binnen plaatsvinden) was een kenmerkend moment, en erg mooi om te zien. Eerst een tegenvallende prestatie op de sprint, met als gevolg verslagenheid en tranen. Maar een gebrek aan zelfvertrouwen? Dat was niet te bespeuren, en vastberaden werd er gezegd dat het bij het hordelopen beter zou gaan. En dat ging het. Een denderend persoonlijk record, en als er al tranen waren, waren die er nu van vreugde.
En langzaamaan gingen we richting het buitenseizoen. Ze deed niet echt veel wedstrijden voor BiCz-begrippen (BiCz is een verbastering van B1C2, daar de groep ooit als B1- en C2-junioren begon), vanwege het drukke persoonlijke schema. Toch ging het prima, en de eerste hordewedstrijd in de buitenlucht was bijna sneller dan ooit. De tweede hordewedstrijd was waardeloos, maar er was geen verslagenheid, alleen begrijpelijke teleurstelling en de vastberadenheid dat het de volgende keer beter zou gaan. En dat ging het bij de derde hordewedstrijd van het seizoen, in een wervelend persoonlijk record van 16,49 seconden.
Was dat dan het happy end van het verhaal? Nee, dit is geen voorspelbare Disney-film. Het einde was nog een stuk happier.
NK Junioren, zondag 28 juni 2015. De dag ervoor nog een paar keer op de 1e 3 horden gestart om een week aan niet trainen (sociaal leven ) te compenseren, en op de zondag zelf mocht ze aan de bak. Ik zou willen zeggen dat het mooi was, dat het soepel was en het kippenvel opriep, maar ik was er niet bij. Echter, volgens waarnemend trainer Erwin liep ze “echt goed man!”. Een gigantisch persoonlijk record van 15,95 seconden was het resultaat. Voor de slome rekenaars: dat is meer dan een halve seconde sneller dan haar voorheen snelste tijd ooit.
Dus; is dit dan een verhaal van groeien, tegenslagen overwinnen en uiteindelijk het beste uit jezelf halen? Nee, ik werd die zondag wakker gebeld door een superblije Sterre Weber die vroeg “komt er nu ook een stukje over mij?!”. In mijn opportunisme riep ik ja. Bij dezen dus. Ster: ik ben trots op je.
Dirk-Jan Graat