Geen regen, geen harde tegenwind, geen bittere kou. Gewoon een lekker zonnetje, een gunstig briesje en overal ducttape (ja, zo heet het oorspronkelijk, niet ducktape of buktape, maar ducttape) op en langs de baan. Ducttape om de partytent voor windvlaagjes en springerige atleten te behoeden, om aanlopen estafette, speer, ver, hoog uit te zetten en om stukgelopen spikes op te lappen.
De CD competitie op zijn best. Overal gebeurt er wat en de trainers kuieren met blij gemoed in het lentezonnetje langs de onderdelen met als belangrijkste taken een schouderklopje hier, een duim omhoog daar en een positief antwoord op de vraag: “Heb je tape?”
Er is hier en daar wat klein leed, een kleine tegenslag, een traantje. Een oude blessure speelt op, een onderdeel wordt verpest, de eerste plaats bij de meisjes D wordt niet gehaald.
Het is klein leed in de euforie van een verder fantastische dag met vele uitmuntende prestaties en eerste plaatsen. Maar klein leed mag je niet bagatelliseren. Klein leed maakt juist dat overwinningen zo zoet smaken.
Zoveel zoeter smaakt de 47,22 meter op speer van Bram (pr met ruim 5 meter), nadat hij vorige week nog gigantisch mispeerde op discus bij de Pinkstermeerkamp. Om een idee te krijgen van hoever 47 meter is: ga op de middenstip van een willekeurige voetbalveld staan en gooi een speer naar het doel. De speer landt dan voorbij de penaltystip.
Zoveel zoeter het clubrecord van Kato op de 150 meter met 19,27, omdat ze eindelijk weer eens lekker voluit kan lopen.
En zo zoet om met de meisjes C landelijk 17e te staan, omdat je weet dat je omhoog bent geklommen van een kansloze 25ste plaats na een mislukte eerste wedstrijd en nu toch uitzicht hebt op een finaleplaats. Dank je, Otte.
Het geeft de burger moed en het geeft het kleine leed hoop: Het komt uiteindelijk allemaal goed.
Aan het eind van de dag, als de meeste atleten, ouders en trainers thuis of onderweg naar huis zijn, kijken we weer uit over een bijna lege baan en maken we de balans op.
Meer pr’s dan niet, meer 1e plaatsen dan niet, 2 clubrecords (ook Gabriël op de 150 meter in 17,64, duimpje omhoog) en wederom een ontzettend gezellige GAC-dag in Amersfoort.
Met dank aan de trainers voor de begeleiding, de ouders voor het vervoer en de catering en de atleten voor jullie niet aflatende passie voor de sport.
Tot slot een speciale vermelding voor Max van Groeningen die zijn 800 meter bijzonder aanvallend liep, wat resulteerde in een 2e plaats en een pr van zo’n 13 seconden. Lekker, Max.
Het was weer een waar genoegen GAC-fan te zijn, Stéphane
Foto Gabriël ver 5,56 m
Met dank aan Kato