Rond de datum van 4 mei staan we als GAC op zaterdagmorgen even stil bij het Gedenkkruis.
Sportief wandelaars, nordiccers, wandelaars en hardlopers verzamelden zich vandaag eensgezind op de Bussummerheide.
In de omgeving van het kruis zijn in de Tweede Wereldoorlog een aantal gevangenen geëxecuteerd die ter dood waren veroordeeld wegens verzet- en spionageactiviteiten. Ter herinnering hieraan is in 1945 een eenvoudig kruis geplaatst. In 1978 werd dat vervangen door het monumentale Gedenkkruis voor verzetsmensen.
Vanuit ons clubgebouw zijn in de oorlogstijd 4000 Hilversummers gearresteerd en afgevoerd. Het monument aan de oude ingang van ons clubhuis herinnert aan deze geschiedenis.
Eén van die Hilversummers was de vader van een trainer. Deze trainer liep jaarlijks met zijn groep rond 4 mei naar het Gedenkkruis. Steeds meer GAC-ers sloten zich aan bij de tocht naar het kruis. De eerste keer dat er een woordje werd gehouden, ging dat over “Ik heb een steen verlegd” van Bram Vermeulen. Elk jaar worden er stenen voor het monument mee genomen, zodat we de stroom kunnen verleggen en er op die manier voor zorgen dat de stroom niet dezelfde weg zal gaan.
Onderstaand gedicht werd vandaag bij het Gedenkkruis voorgedragen door Andrea.
Wij dragen de tranen
Wij dragen de tranen
die nooit zijn vergoten
door de sterke ouders
die de onze waren
zij leerden ons zwijgen
verdriet weg te stoppen
wij moesten steeds flink zijn
zoals zij immers ook
zo groeiden wij op tot
verkrampt maar altijd sterk
want dat sprak toch vanzelf
je hoefde niet te huilen
zeker niet om jezelf
dat doen wij toch ook niet
en wij hadden het slecht
jullie hebben het goed
nog harder werken helpt
tegen iedere kwaal
laat vroeger maar rusten
dat is allang voorbij
draag je kleine verdriet
wij kennen het grote
hoe bedoel je: trauma’s
die zijn er immers niet
als je wist hoe het was
hoe het echt is geweest
dan zou je wel zwijgen
en zeker nooit huilen
om wat je niet snapt
Minka Kaszó (16-12-1943) een dochter van verzetsstrijders.
Uit de gedichtenbundel “Wij dragen de tranen”, © Minka Kaszó,